Badanie wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie, stosowane w przypadkach klinicznego podejrzenia chorób piersi oraz w badaniach przesiewowych. Czułość oraz swoistość badania waha się w szerokim zakresie, głownie ze względu na typ utkania piersi. Jest najwyższa i sięga 95% w przypadku utkania tłuszczowego oraz tłuszczowo-gruczołowego, a obniża się do około 60% przy utkaniu gruczołowym oraz gruczołowo-tłuszczowym. Standardowo wykonuje się dwie projekcje: CC - kranio-kaudalną oraz MLO-przyśrodkowo-boczną, zwaną również skośną.

Badanie wykorzystujące technikę mammografii klasycznej natomiast lampa rentgenowska porusza się nad piersią po łuku oraz wykonuje serię zdjęć pod różnymi kątami. Rekonstrukcja cyfrowa uzyskanych zdjęć pozwala uzyskać obraz piersi na wielu przekrojach. Zastosowanie tomosyntezy znacząco zwiększa czułość oraz swoistość mammografii, zmniejsza ilość powtórnych wezwań pacjentek oraz redukuje potrzebę wykonywania zdjęć powiększonych celowanych. Co bardzo istotne, pomimo wykonywania kilku zdjęć dawka promieniowania pozostaje taka sama jak przy klasycznej mammografii.

Jest to jedna z najnowszych technik w diagnostyce chorób piersi, bazująca na zjawisku angiogenezy. Polega na dożylnym podaniu jodowego środka kontrastowego oraz wykonaniu badania mammograficznego. Uzyskujemy dwie pary obrazów: zdjęcia niskoenergetyczne, porównywalne do klasycznej mammografii oraz obrazy subtrakcyjne prezentujące zmiany ulegające wzmocnieniu, na tle niewzmacniającego się tła tkankowego. Aktualnie mammografia spektralna jest porównywalna z rezonansem magnetycznym w kwestii techniki najbardziej czułej oraz najbardziej swoistej w diagnostyce chorób piersi. Przed wykonaniem badania wymagane jest oznaczenie poziomu kreatyniny we krwi oraz w przypadku wywiadu nadczynności tarczycy oznaczenia poziomu TSH. Co istotne mammografia spektralna generuje jedynie o 20% większą dawkę promieniowania niż rutynowa mammografia.

Badanie wykorzystujące w diagnostyce fale ultradźwiękowe i jest jedną z podstawowych technik stosowanych w pierwszej kolejności w diagnostyce chorób piersi. Metoda ta wykorzystuje zjawiska ultradźwięków rozchodzących się w tkankach, szczególnie odbicia fali na granicy ośrodków. Na podstawie tego tworzony jest cyfrowy obraz w skali szarości. Badanie USG jest metodą z wyboru w diagnostyce chorób piersi u kobiet przed 35 rokiem życia oraz jako technika uzupełaniająca u kobiet starszych z gruczołowym oraz gruczołowo-tłuszczowym utkanie piersi. Oprócz obrazowania w skali szarości istnieje też szereg dodatkowych funkcji pozwalających na dokładniejsze obrazowanie. W diagnostyce chorób piersi szczególnie przydatne są:

- badania dopplerowskie (również ocena mikroprzepływów), wykorzystujące ruch elementów morfotycznych krwi do obrazowania prędkości oraz spektrum przepływu naczyniowego, zazwyczaj wzmożonego w tkankach silnie ukrwionych (np. nowotworowych)  

- badanie elastograficzne, pozwalające określić spoistość zmiany ogniskowej, stosunek jej twardości do okolicznych zdrowych obszarów oraz przedstawić to w formie kolorowej mapy tkankowej. Stopień ,,twardości” określa się następnie w 5-stopniowej skali Tsukuba i ocenia potencjał złośliwości. Tkanki bardziej spoiste są bardziej podejrzane o charakter nowotworowy (stopień 4 i 5 w skali Tsukuba).

Badanie wykorzystuje fale elektromagnetyczne oraz wykonywane jest z dożylnym podaniem gadolinowego środka kontrastowego. Badanie MR dostarcza informacji o morfologii zmiany oraz jej cechach czynnościowych (kinetyka wzmocnienia kontrastowego, perfuzja tkankowa, obrazowanie dyfuzji cząsteczek wody). Rezonans magnetyczny ze względu na bardzo wysoką czułość i wysoką specyficzność w dalszym stopniu uważany jest za złoty standard w diagnostyce chorób piersi, w szczególności raków inwazyjnych. Jest techniką bezpieczną, pod warunkiem wykluczenie zasadniczych przeciwwskazań do badania w silnym polu elektromagnetycznym. Wymaga oznaczenia stężenia kreatyniny przed badaniem w celu oceny funkcji nerek.

Jest to badanie obrazowe, stosowane przede wszystkim w diagnostyce chorób nowotworowych. obrazowa metoda diagnostyczna medycyny nuklearnej, polegająca na wprowadzeniu do organizmu środków chemicznych (najczęściej farmaceutyków) znakowanych radioizotopami, rejestracji ich rozpadu i graficznym przedstawieniu ich rozmieszczenia (topografii). Scyntygrafia umożliwia ocenę morfologiczną(położenie, wielkość, kształt, strukturę) i funkcjonalną (klirens, przepływ, zdolność gromadzenia) narządu.

Jest to badanie obrazowe wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie (jonizujące), zazwyczaj w połączeniu z dożylnym podaniem jodowego środka kontrastowego. Metoda diagnostyczna pozwalająca na uzyskanie obrazów tomograficznych (przekrojów) badanych obszarów. Tomografia komputerowa jest badaniem pierwszego wyboru w ocenie rozległości zaawansowania procesu nowotworowego oraz wykluczenia ewentualnych przerzutów odległych. Badanie wymaga uprzedniego określenia stężenia kreatyniny we krwi oraz oznaczenia poziomu TSH, jeśli w przeszłości lub aktualnie występuje nadczynność tarczycy.

Jest do badanie łączące w sobie zalety dwóch technik: tomografii komputerowej (CT) oraz pozytonowej tomografii emisyjnej (PET). PET pozwala zobrazować aktywność metaboliczną tkanek, wykorzystując znakowaną izotopem prominiotwórczym glukozę. Podana dożylnie glukoza gromadzi się w tkankach najbardziej aktywnych, a do takich należą tkanki nowotworowe oraz objęte procesem zapalnym. Badanie PET jednak nie obrazuje dokładnej lokalizacji ogniska aktywnego metabolicznie. Z tego powodu wykorzystuje się jednocześnie tomografię komputerową i jej zdolność do tworzenia dokładnych obrazów narządowych. PET/CT jest badaniem pomocniczym w przypadku poszukiwania pierwotnego ogniska nowotworowego lub w poszukiwaniu odległych przerzutów. Badanie to nie znajduje zastosowania w wykrywaniu raka piersi z powodu niskiej czułości w diagnozowaniu zmian o średnicy poniżej 1cm oraz raków o niskim metabolizmie glukozy (np. rak zrazikowy o dobrym zróżnicowaniu oraz rak wewnątrzprzewodowy).

Technika ta pozwala uzyskać fragment tkankowy, a którego wykonuje się preparat histologiczny. Ocena preparatów pozwala na rozpoznanie nowotworu, określenie jego typu histologicznego i stopnia złośliwości, ocenę statusu receptorowego oraz indeksu proliferacji (Ki). Jest aktualnie metodą z wyboru w diagnostyce histologicznej chorób piersi. Zabieg wykonywany w warunkach ambulatoryjnych w znieczuleniu miejscowym, pozostawiający na skórze 2-3mm nacięcie

Rodzajem biopsji gruboigłowej jest biopsja mammotomiczna (VAB - wspomagana próżnią). Igła biopsyjna ma większą średnicę i pozwala na pobranie większej ilości materiału tkankowego. Może być wykonywana pod kontrolą USG, MMG oraz MR. Głównym wskazaniem do stosowania biopsji mammotomicznej jest obecność podejrzanych radiologicznie zmian (np. mikrozwapnień). VAB wykorzystywane jest również do małoinwazyjnego usuwania zmian ogniskowych w znieczuleniu miejscowym do wlk. 2cmm.   

Biopsja cienkoigłowa w diagnostyce chorób piersi służy aktualnie do oceny węzłów chłonnych objętych procesem chorobowym, do ewakuacji objawowych torbieli - jest w tym przypadku zabiegiem diagnostyczno-leczniczym.